ก็บอกแล้วไง เรา...เพื่อนกันตลอดไป

เพื่อนไม่เคย ไม่เคยทิ้งกัน ไม่ว่าวันนั้นจะนานสักเท่าไหร่....เสียงเพลงยังคงดังก้องหูเวลาที่เรานึกถึงเพื่อน

ไม่ว่าเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานเพียงใดความเป็นเพื่อนก็ไม่จางหายไปจากใจ...เรายังคงเป็นเพื่อนกันตลอดไปนั่นเอง...แล้วคุณล่ะ

มีเพื่อนที่ยังคบหากัน มีความทรงจำดี ๆ ต่อกันบ้างหรือไม่

เคยคิดกันหรือไม่ว่าเพื่อนช่วงวัยไหนที่มีความทรงจำดี ๆ ร่วมกันมากที่สุด...คำตอบส่วนใหญ่มักจะตอบว่าเพื่อนสมัยเรียนมัธยม

เพราะอะไร ทำไมเพื่อนสมัยมัธยมจึงคบกันนาน” นี่คือสิ่งที่หลายคนสงสัยมายาวนาน

เพื่อนสมัยมัธยม ในวัยนี้เป็นวัยใส ๆ ซื่อ ๆ ใจสะอาด มีแต่ความเป็นตัวตนจริง ๆ ใครเป็นอย่างไรเห็นกันหมด ใครเรียนเก่ง ใครเรียนอ่อน

ใครโง่ ใครฉลาด ใครขยัน ขี้ใครเกียจ ใครเป็นเด็กหลังห้อง ใครเกเร ใครชอบแกล้งเพื่อน แม้กระทั่งพ่อแม่เป็นใคร ชื่อพ่อชื่อ มีสตางค์หรือไม่มี รู้กันหมดแทบทั้งโรงเรียน

เพื่อนสมัยมัธยม ไม่มีผลประโยชน์ ไม่มีเงินมาเกี่ยวข้อง คบกันได้เพราะ “มึงกับกู-มึงเป็นเพื่อนกู”

วัยนี้ไม่มีอะไรที่จะต้องพึ่งพาอะไรกันมากมายนัก อย่างดีก็แค่ “เฮ้ยขอกูลอกการบ้านมึงหน่อยดิ”

ที่ฮาสุดๆคือพอเอาไปส่งครู ครูบอกผดทั้งคู่ โดนทำโทษแพ็คคู่เลยซะเลย เป็นเรื่องที่เล่าเมื่อไหร่ก็ขำกันยันแก่เฒ่าเลย

เพื่อนสมัยมัธยม หัดจีบสาวพร้อม ๆ กัน เผลอๆชอบสาวคนเดียวกัน...มีท้าตีท้าต๋อยกันเล็กน้อย ไม่หนักหนาอภัยให้กันได้ เป็นการจีบแบบใส ๆ

ซื่อ ๆ ทั้ง ๆที่ รู้ว่า จีบไปก็เท่านั้น มีบางครั้งโกรธแทนเพื่อนที่มีคนอื่นมาชอบสาวคนเดียวกับเพื่อนตัวเอง ด้วยความรักเพื่อน

ดวลหมัดแทนเพื่อนก็มีบ่อยๆ ชนิดที่เล่ากันเมื่อไหร่ ก็ฮากันเมื่อนั้น...วันนี้มาเจอสาวเจ้าตอนอายุสี่สิบ นึกในใจดีนะที่ตรูจีบไม่ติดฮ่าๆๆๆ

เพื่อนสมัยมัธยม กิน นอน เที่ยว ไปไหนไปกัน ติดกันยังกับตังเม ไปไหนชอบไปกันเป็นฝูง เป็นแก็งส์เกาะกลุ่มกันแน่น

กินก็กินด้วยกันเท่าที่มี เพราะไม่มีรายได้อาศัยเงินพ่อแม่ให้ไปวันๆ นอนก็นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยกัน น้ำท่าไม่ต้องอาบ

หลับได้เพราะเพลีย ที่ไปหกคะเมนตีลังกากันมาทั้งวัน จนกลายเป็นความรักความผูกพันตลอดมา

  เพื่อนสมัยมัธยม มักชอบทำอะไรโง่ๆเหมือนกัน วัยนี้เป็นวัยรอยต่อของความเป็นเด็กกับวัยรุ่น ที่กำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่ จึงมีเรื่องโง่ ๆ

ให้ทำร่วมกันมากมาย โดนครูดุ ด่า ทำโทษมาด้วยกัน บางทีทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จนบางครั้งทำให้พ่อแม่หนักใจ เวลาที่โดนเรียกเข้าห้องปกครอง เป็นเรื่องที่จำฝังใจ

  เพื่อนสมัยมัธยม มีอดีตและวีรกรรมร่วมกันมายาวนาน มีวีรกรรมที่ร่วมทำกันมามากมายหลาย ก็จะจดจำภาพได้ทุกภาพ

ว่าอะไรอยู่ตรงไหน เคยโดดเรียนไปอยู่ตรงไหน เคยแอบดูเพื่อนเข้าห้องน้ำ เคยแม้กระทั่งเอากระเป๋าเพื่อนไปซ่อน

ล้อชื่อพ่อชื่อแม่ ใครโดนครูทำโทษตรงไหน จำได้หมด ล้วนเป็นวีรกรรมที่เจอกันก็หัวเราะ หรือนึกถึงก็อมยิ้มได้ทุกที 

  เพื่อนสมัยมัธยม รู้จักกันยันพ่อ-แม่-พี่น้อง-บ้านช่อง อยู่ที่ไหนรู้หมด สนิทกับแบบไม่มีอะไรปิดกั้น เรียกชื่อพ่อ

แม่แทนชื่อเพื่อนจนกระทั่งเรียนจบก็มี เป็นอันรู้กันว่าห้ามโกรธเคืองกัน (แต่อย่าให้พ่อแม่ตรูได้ยินละกันเละนะมึง)

  ไม่ว่าวันนี้จะได้เจอเพื่อนในช่วงวัยมัธยม หรือมหาวิทยาลัย บ่อยมากน้อยแค่ไหน การได้หัวเราะกับเพื่อนเก่าเป็นเรื่องดีเสมอ

วันนี้อาจจะมีเพื่อนมากมายหายไปจากชีวิต อาจจะมีจำนวนหนึ่งที่ยังคบหากันอยู่ กาลเวลาอาจจะทำให้เรามีเพื่อนน้อยลง

แต่เราสนิทกันมากขึ้น กับเพื่อนที่เราไว้ใจ ถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะมองว่าเราแย่ แต่เพื่อนมักจะให้กำลังใจ

ตบไหล่เราเบาๆแล้วบอกกับเราเสมอว่า "เออ...กูเข้าใจมึงวะ" การได้ร้องไห้กับเพื่อนบ้างก็เป็นเรื่องดีเช่นกัน

บางทีน้ำตาคลอ ร้องไห้ด้วยกัน เมื่อเล่าเรื่องเศร้าก็กลับทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้น…ก็บอกแล้วไงว่า...เรา “เพื่อนกันตลอดไป”

 #"เริ่มต้นที่เราอ่าน...สู่การอ่านเพื่อสังคมอุดมปัญญา"

#กระจายบุญ...เริ่มต้นที่เราให้ สังคมได้ไม่สิ้นสุด

#กระจายบุญ...พวงหรีดเพื่อสังคม...อุทิศให้ผู้วายชนม์

#กระจายบุญ...บุญที่จับต้องได้

#กระจายบุญ...ให้ได้มากกว่าที่คิด...อุทิศแด่ผู้ที่จากไป