ถ้าเจอ “คนสามฤดู”….ควรทำอย่างไร?

ในชีวิตของเรา หากวันนี้เรามีอายุเริ่มที่ 40 ปี คงจะได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา มีทั้งคนที่ดีกับเรา

คนที่ไม่ชอบเรา คนที่โครตรักเรา หรือคนที่เห็นหน้าเราทีไรเมินหน้าหนีทุกที เพราะอะไรเราจึงต้องพบเจอคนเหล่านี้

เพราะในสังคมโลก ทุกคนต้องดำเนินชีวิตที่ต้องอาศัยกันและกัน เกื้อกูลกัน หากเราทำตัวโดดเดี่ยว

สันโดษ ไม่เอาใคร ไม่คบใคร คนแบบนี้มีในสังคมมั้ย มีแน่นอนแต่คงจะมีชีวิตที่อาจจะอยู่อย่างไร้ที่พึ่งพิงในยามที่ประสบความลำบาก

หรือในกรณีที่เป็นคนไม่ฟังใคร น้ำเต็มแก้วตลอด มีความเป็นตัวเองที่สูงมาก คิดว่าตัวเองถูกเสมอ คนกลุ่มนี้ก็มีในสังคมเช่นกัน...

แล้วเราจะต้องทำตัวอย่างไรกับคนเหล่านี้ ลองอ่านเรื่องราวนี้ดูว่าให้ข้อคิดในการใช้ชีวิตอย่างไรบ้าง

ขอขอบคุณ “ขจรศักดิ์” แปลและเรียบเรียง www.facebook.com/Flintlibrary

“คนสามฤดู” จะยืนกรานว่าตนมีเหตุผล รู้จริงและถูกต้องเสมอ ยากที่จะยอมรับความคิดเห็นคนอื่น

นั่นเพราะพวกเขาไม่เคยพบเจอความจริงที่บ่งบอกถึงความเข้าใจผิดของพวกเขา…

มีอยู่วันหนึ่ง ลูกศิษย์คนหนึ่งของขงจื้อกำลังกวาดพื้นอยู่หน้าสำนัก มีคนแปลกหน้าผ่านมาแล้วถามเขาว่า

“เจ้าพำนักอยู่สำนักขงจื้อหรือ”

“ใช่ครับ ผมเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ขงจื้อครับ” เขาตอบอย่างภาคภูมิใจ

“ดีมาก ถ้าเช่นนั้นผมขอถามคำถามคุณสักข้อ”

“ได้เลยครับ เรียนเชิญ” ลูกศิษย์ตอบ ในใจเขาคิดว่าคงเป็นพวกปัญหาแปลกประหลาดพิสดารไม่เหมือนใคร

คนแปลกหน้าถามว่า “โลกนี้ปีหนึ่งมีกี่ฤดู”

ลูกศิษย์คิดในใจว่า คำถามง่ายๆแบบนี้ยังเอามาถามได้ จึงตอบไปอย่างมั่นใจว่า “ปีหนึ่งมีสี่ฤดู”

คนแปลกหน้าสั่นหัว “ไม่ถูก ปีหนึ่งมีแค่สามฤดู”

“คุณคงเข้าใจผิด สี่ฤดูแน่นอนอยู่แล้ว”

“สามฤดู” คนแปลกหน้าเถียงอย่างมีน้ำโห

ฝ่ายลูกศิษย์พยายามแจกแจงรายละเอียดของทั้งสี่ฤดูให้ฟังอย่างครบถ้วน แต่คนแปลกหน้าก็ไม่ยอมรับรู้

ทั้งสองโต้เถียงกันไม่ยอมจบ เลยตกลงกันว่าต้องมีเดิมพันกันหน่อย หากเป็นสี่ฤดู คนแปลกหน้าต้องโค้งคำนับฝ่ายลูกศิษย์ไปสามครั้ง

แต่หากคำตอบคือสามฤดู ฝ่ายลูกศิษย์ต้องเป็นฝ่ายโค้งคำนับ ก็พอดีเป็นจังหวะที่ขงจื้อเดินออกมาหน้าสำนักตน

ลูกศิษย์จึงถือโอกาสเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อาจารย์ฟัง พร้อมถามคำถามที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ “ตกลงปีหนึ่งมีกี่ฤดูครับ อาจารย์”

ขงจื้อใช้สายตามองคนแปลกหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบเขาว่า “ถ้าเจ้าจะเชื่อว่าปีหนึ่งมีสามฤดู มันก็ไม่ผิด”

ลูกศิษย์ทั้งตกใจและแปลกใจในคำตอบ แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งอาจารย์

คนแปลกหน้าดีใจอย่างมาก “มาโค้งคำนับข้าเร็ว”

ลูกศิษย์จำใจต้องทำตามสัญญา ด้วยการโค้งคำนับคนแปลกหน้าไปสามครั้ง

เมื่อคนแปลกหน้าจากไปแล้ว ลูกศิษย์จึงถามขงจื้อด้วยความสงสัยว่า

“อาจารย์ครับ ปีหนึ่งมีสี่ฤดูชัดๆ แต่ทำไมอาจารย์จึงบอกว่ามีแค่สามฤดู”

ขงจื้อมองหน้าลูกศิษย์ ก่อนจะตอบอย่างใจเย็นว่า “เจ้าไม่เห็นหรือว่า คนแปลกหน้าคนนั้นนุ่งเขียวห่มเขียวมาทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า

ข้าจึงอยากเปรียบเปรยเขาเป็นดั่งพวกตั๊กแตน ตั๊กแตนเกิดในฤดูใบไม้ผลิ และตายในฤดูใบไม้ร่วง พวกมันจึงไม่เคยได้พบเจอฤดูหนาวเลย

คนแปลกหน้าคนนั้นอาจมาจากแดนไกลที่แทบจะไม่มีฤดูหนาว ถ้าบอกเขาว่า ปีหนึ่งมีสามฤดู เขาก็จะพอใจ แต่ถ้าบอกเขาว่าโลกนี้มีสี่ฤดู

คงต้องทะเลาะโต้เถียงกันไม่จบไม่สิ้น แม้พระอาทิตย์จะตกดินไปแล้วก็ยังจะหาบทสรุปไม่ได้ การที่เจ้ายอมคำนับเขาไปสามครั้ง

เสียเปรียบหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับเสียหายมาก เรื่องจะได้จบกันเสียที จงอย่าเสียเวลาไปโต้เถียงกับคนพวกนี้ให้เสียอารมณ์โดยใช่เหตุ”

หลายคนที่เคยอ่านเรื่องนี้แล้ว ก็มักจะกลับมาเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนเจอคนที่ไม่ยอมคุยด้วยเหตุผล หรือเอาแต่ความคิดตนเองเป็นใหญ่

ก็จะโกรธ อารมณ์เสีย อยากเถียงให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย แต่เดี๋ยวนี้เลิกอารมณ์ขุ่นมัวกับคนพวกนี้แล้ว

เพราะคิดได้ว่าคนพวกนี้เป็นแค่ “คนสามฤดู” จิตใจก็จะสบายขึ้น

“คนสามฤดู” จะยืนกรานว่าตนมีเหตุผล รู้จริงและถูกต้องเสมอ ยากที่จะยอมรับความคิดเห็นคนอื่น

นั่นเพราะพวกเขาไม่เคยพบเจอความจริงที่บ่งบอกถึงความเข้าใจผิดของพวกเขา หรืออาจเพราะความดื้อรั้นในตัวเขา

เพราะฉะนั้น หากเรามัวแต่เสียอารมณ์ไปโกรธคนพวกนี้ ก็เท่ากับเรากำลังทำร้ายตัวเราเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ถ้าเจอ”คนสามฤดู”….

ไม่แย่งชิงคือความสงบ

ไม่โต้เถียงคือความชาญฉลาด

ให้อภัยคือการหลุดพ้น

ยุติให้เป็นคือการปล่อยวาง

โลกเรานั้น มี “คนสามฤดู” เยอะแยะไปหมด จงจำนิทานเรื่องนี้ให้ดี

แล้วนำออกมาใช้ในจังหวะที่จำเป็นมีประโยชน์ต่อคุณแน่นอน

#"เริ่มต้นที่เราอ่าน...สู่การอ่านเพื่อสังคมอุดมปัญญา"

#กระจายบุญ...เริ่มต้นที่เราให้ สังคมได้ไม่สิ้นสุด

#กระจายบุญ...พวงหรีดเพื่อสังคม...อุทิศให้ผู้วายชนม์

#กระจายบุญ...บุญที่จับต้องได้

#กระจายบุญ...ให้ได้มากกว่าที่คิด...อุทิศแด่ผู้ที่จากไป